Florian Marciniak (4 maja 1915 – 21 lutego 1944), patron naszej szkoły, to wybitny instruktor harcerski, harcmistrz, pierwszy naczelnik Szarych Szeregów. Urodził się 4 maja 1915 w Gorzycach pod Czempiniem. W 1934 zdał maturę w Państwowym Gimnazjum im. Jana Kantego w Poznaniu. W latach 1934-1938 studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim, potem pracował w Banku Związku Spółek Zarobkowych w Poznaniu.
Od młodych lat należał do harcerstwa, w którym był drużynowym 21 Poznańskiej Drużyny Harcerzy im. Tadeusza Rejtana, wiceprezesem Akademickiego Koła Harcerskiego im. Heliodora Święcickiego w Poznaniu, kierownikiem Wydziału Młodzieży w Wielkopolskiej Komendzie Chorągwi Harcerzy. Był najmłodszym harcmistrzem w ZHP (stopień uzyskał 10 maja 1938). 
W latach 1937 – 1938 pełnił funkcję zastępcy komendanta Harcerskiej Szkoły Instruktorskiej w Górkach Wielkich koło Skoczowa (jej komendantem był Aleksander Kamiński). Z chwilą wybuchu wojny pracował w Pogotowiu Harcerzy w Poznaniu. Po ewakuacji wojska i władz z miasta przedostał się 8 września 1939 do Warszawy, gdzie został komendantem Wojennego Pogotowia Harcerzy. Tuż przed kapitulacją stolicy – 27 września 1939 – otrzymał nominację na naczelnika „Szarych Szeregów” – organizacji zakonspirowanego harcerstwa męskiego. Wywarł duży wpływ na program wychowawczy i plany działania tajnej organizacji. Wprowadził w „Szarych Szeregach” zasadę „wychowania przez walkę” w ramach programu „Dziś – Jutro – Pojutrze”. W okresie okupacji hitlerowskiej – 26 września 1942 – w kościele św. Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu odbył się ślub Floriana Marciniaka z Zofią Broniewską, siostrą Stanisława Broniewskiego ps.”Orsza” – drugiego naczelnika „Szarych Szeregów”.
W marcu 1943 brał udział w przygotowaniach odbicia z rąk Gestapo Janka Bytnara „Rudego” („Akcja pod Arsenałem”).
6 maja 1943 roku Florian Marciniak został aresztowany w Warszawie przez funkcjonariuszy poznańskiego Gestapo. Przesłuchiwano go w siedzibie KdS w Alei Szucha w Warszawie. Nie wydał swoich współpracowników. W czasie transportu do Poznania Florian usiłował uciec skacząc z pędzącego samochodu w okolicach Sochaczewa – niestety bez powodzenia. Straszliwie zmaltretowany został umieszczony w osławionej katowni poznańskiej – „Forcie VII” w celi nr 66. W celu odbicia Floriana zostało powołane stowarzyszenie „Białej Róży”, w którego skład weszli m.in. Stanisław Broniewski – „Orsza”, Eugeniusz Stasiecki – „Piotr”, Edward Zürn – „Jacek”, Zygmunt Kaczyński – „Wesoły”, Adam Borys – „Pług”, Władysław Cieplak – „Miłek”, Tadeusz Zawadzki – „Zośka”, oraz specjalnie dobrany oddział z Grup Szturmowych. Harcerzom nie udało się odbić swojego przywódcy – 18 lutego 1944 Florian Marciniak został wywieziony do obozu w Żabikowie pod Poznaniem, następnie do obozu koncentracyjnego w Gross-Rosen, w którym w dniu 20 lub 21 lutego 1944 roku został zamordowany.

Hymn szkolny Szkoły Podstawowej nr 11 w Koninie

Gdzie wicher wojny niesie czas
Tam zza rogów stu
Stoi na straży szara brać
I flaga biało-czerwona
Ref: Szare Szeregi, Szare Szeregi
W szarych mundurach
Harcerska brać.
Szare, Szare, Szeregi, Szeregi
W Szarych mundurach
Harcerska brać
Niestraszny na wojen cios
Ni strzały zza rogów stu,
Choć krzyżem słany czarny las
Opaska biało-czerwona.
Ref: Szare Szeregi……..

 HISTORIA

Historia Szkoły w Cukrowni Gosławice wiąże się ściśle z dziejami osady i dlatego od nich należy zacząć. Nasza osada powstała na terenach folwarku „Łężyn” jednego z wielu majątków hrabiego Kwileckiego, który postanowił tutaj wybudować fabrykę. Budowa cukrowni została zakończona w 1912 r. Osiedlający się pracownicy myśleli o kształceniu swych dzieci. I tak w 1912 r. powstała szkoła jednoklasowa, prywatna, przeznaczona wyłącznie dla dzieci pracowników zakładu.
Po otwarciu jej w grudniu istniała tylko trzy miesiące. W tym czasie uczyły P. Lebiodowa i P. Kornelia Spisak.
1 marca 1940 r. Niemcy zamknęli szkołę. Trwało to do stycznia 1945 r.
12 lutego 1945 r. szkoła rozpoczęła swą działalność. Była to jednoklasówka skupiająca 110 uczniów. Wówczas pierwszą i jedyną nauczycielką była P. Józefa Kotter.
Do roku szkolnego 1951/1952 utrzymywał się ten sam stopień organizacyjny. 
Rok 1953/1954 to dalszy etap rozwoju szkoły. Dzięki zakładowi „Cukrowni Gosławice” szkoła otrzymała budynek (dawny, stary hotel). Stanowisko kierownika szkoły objął P. Tadeusz Kaczmarek.
Od zakończenia pierwszej wojny światowej szkoła w Cukrowni Gosławice działała jako jednoklasówka aż do roku 1921, kiedy to podniesiono jej stopień organizacyjny do dwuklasówki. Uczono w niej tylko dzieci pracowników cukrowni, które po ukończeniu pięciu klas kontynuowały naukę w Gosławicach. 
Od roku szkolnego 1936/37 szkoła stała się Publiczną Szkołą Powszechną w Łężynie. Obejmowała dzieci zamieszkałe na terenie: Cukrowni Gosławice, Honoratki, Łężyna. Nauczycielką tej szkoły była P. Kazimiera Multańska, a następnie do 1939 r. P. Kornelia Spisak. Wybuch drugiej wojny światowej w 1939 r. zmienił sytuację. Od września do listopada szkoła była nieczynna.
W roku 1954/55 i 1955/56 do szkoły uczęszczało 140 uczniów, w 7 oddziałach pracowało 7 nauczycieli. Natomiast w roku szkolnym 1956/57 ilość uczniów wzrosła do 158 oraz powstał punkt wilijny w Janowie z liczbą 32 uczniów. Jest to czas, kiedy z majątku hrabiego Kwileckiego pozostała tylko stodoła dworska. Wówczas zrodził się pomysł, aby przebudować ją na szkołę. Od marca do sierpnia 1957 r. w jednym szczycie stodoły powstała szkoła. Jej budowniczym był P. Antoni Budziński, a dyrektorem cukrowni P. Z. Bobowski.
W nowo oddanej szkole, w roku szkolnym 1957/58 uczyło się 212 uczniów w 7 oddziałach (4 filialne w Janowie). Pracujący wówczas nauczyciele to:

  • Tadeusz Kaczmarek – jako kierownik,
  • Henryk Walkowiak,
  • Anna Moskal,
  • Janina Rykowska,
  • Leokadia Grzelak,
  • Prakseda Rusin,
  • Ksiądz Bogusław Palenicki.

Naukę w roku szkolnym 1957/58 rozpoczęło 212 uczniów już w nowej szkole (naszej obecnej).W tym samym czasie przybyły do nas dzieci z Pątnowa. Okazało się, że szkoła jest za mała.
W roku 1994 dzięki zakładowi „Cukrowni Gosławice” i jej dyrektorowi P. Wojciechowi Posackiemu zostało adoptowane miejscowe kino na salę gimnastyczną.
Szkoła może poszczycić się liczną rzeszą znanych i cenionych ludzi. Są wśród nich księżą, nauczyciele, prawnicy, inżynierowie fachowcy różnych specjalności. Nasi uczniowie biorą udział w licznych imprezach i zawodach sportowych na terenie szkoły i poza nią.
Dzięki akcji ZHP „Konin 63” młodzież byłego województwa poznańskiego czynami społecznymi zebrała fundusze na dobudowanie szkoły. Zakład „Cukrownia Gosławice” przekazał drugą część stodoły 25 sierpnia 1964 r.
W tym okresie dyrektorem „Cukrowni Gosławice” był P. Stanisław Posacki, a działaczką harcerską P. Janina Posacka.
5 maja 1978 r. szkoła otrzymała imię Floriana Marciniaka, założyciela Szarych Szeregów.
1 września 1979 r. pracownicy Cukrowni przekazali pod opiekę uczniom pomnik ku czci pomordowanych w drugiej wojnie światowej.
2 czerwca 1979 r. Kuratorium Oświaty i Wychowania w Koninie przyznała szkole prawo posiadania sztandaru.