Debata klasowa

Debatę klasową przeprowadza i opisuje indywidualnie każdy nauczyciel. W roku szkolnym 2011/2012 zadanie to zostało przewidziane dla nauczycieli (termin do 6 grudnia 2011r)

W tej fazie nauczyciele pracują w klasach lub w in­nych zespołach uczniów (np. w ramach prowadzonego przez siebie kółka albo w nowo utworzonym zespole uczniów – ochotników z różnych klas).

Jak przeprowadzić debatę – przykład pracy krok po kroku

1.       Nauczyciel przekazuje uczniom, z którymi zamie­rza przeprowadzić debatę o korzystaniu z TIK w na­uce, ogólną informację o głównej idei programu Szkoła z klasą 2.0 oraz o celu stworzenia Kodeksu 2.0. Przed­stawia propozycję siedmiu dziedzin kodeksu przygoto­waną przez organizatorów. Najlepiej zrobić to kilka dni przed spotkaniem, by uczniowie mieli czas zastanowić się, co jest dla nich szczególnie ciekawe i ważne. Można skorzystać np. z drogi
e-mailowej, przy okazji realizując jeden z postulatów nowoczesnej edukacji: „nauczyciel tworzy sprawnie działającą sieć e-komunikacji z ucz­niami”. Uczniowie jeszcze przed zajęciami mogą wysłać swoje uwagi do nauczyciela oraz koleżanek i kolegów. Można też zastosować inną formę e-komunikacji, np. stworzyć listę lub grupę dyskusyjną (np. korzystając z mechanizmu Google Groups) lub forum (np. na stro­nie internetowej szkoły) czy zamieścić na stronie szkoły materiał na ten temat. Bardziej tradycyjną formą dys­trybucji byłoby rozdanie wydrukowanego materiału i/lub wywieszenie go na szkolnej tablicy ogłoszeń. Nic nie stoi na przeszkodzie, by zastosować oba te rozwiązania.

2.       Zajęcia rozpoczynają się od określenia celu roz­mowy – jest nim wybór najważniejszych, zdaniem uczniów, problemów związanych z korzystaniem z TIK w szkole oraz opracowanie wstępnych zapisów szkol­nego kodeksu na ten temat. Następnie nauczyciel dzieli klasę na pary. Uczniowie przez kilka minut rozmawiają o tym, co podoba im się w sposobie wykorzystywania TIK przez szkołę, nauczycieli i nich samych TIK: które rozwiązania uważają za dobre (np. zasady korzystania z komputerów na przerwach), a co można zmienić (np. sposób kontaktu z nauczycielem po lekcjach).

3.       Warto zachęcić uczniów, by myśleli przede wszyst­kim o zmianach „miękkich”, a nie takich, które wyma­gają dużych nakładów finansowych. Jeśli dyskusja kla­sowa może trwać dłużej (np. dwie godziny lekcyjne), warto wymienione przez uczniów „plusy” i „minusy” spisać – mogą zostać później wykorzystane w debacie szkolnej. Gdy nie ma czasu na tworzenie takiej listy, wystarczy, że uwagami podzieli się kilkoro uczniów (wskazanych przez nauczyciela lub ochotników).

4.       Na forum całej klasy uczniowie wraz z nauczycie­lem zastanawiają się, którymi dziedzinami kodeksu chcą się zająć. Mogą pominąć te wątki, które uważa­ją za trudne albo niemożliwe do zrealizowania w ich szkole, czy też pozostające wyłącznie w gestii władz samorządowych (np. środki finansowe na zakup do­datkowego wyposażenia pracowni komputerowej).

5.       Pracując w czteroosobowych zespołach, uczniowie dyskutują na temat możliwych zapisów dotyczących wybranej przez siebie (lub wskazanej przez nauczycie­la) reguły szkolnego kodeksu. Wstępne pomysły, nie­kiedy sformułowane w postaci pytań (np. czy na lekcji można korzystać z Google’a, żeby coś sprawdzić?) albo wariantowo (np. z nauczycielem po szkole kontaktuje­my się poprzez SMS-y/tylko poprzez e-maila), zapisują na dużych kartkach papieru i/lub komputerze, a na­stępnie krótko przedstawiają innym.

6.       Uczniowie z pomocą nauczyciela dyskutują nad tymi propozycjami i zastanawiają się, jak można je zrealizować. Rolą nauczyciela w tej fazie jest stymulo­wanie rozmowy i dbanie, by nie została zdominowana przez kilka osób.

7.       W wyniku dyskusji zespoły modyfikują (lub nie) swoje pierwotne pomysły, a następnie nauczyciel lub wybrani uczniowie zapisują zebrane propozycje na tablicy i, jeśli to możliwe, na komputerze.

Po debacie klasowej…

…uczniowie dalej pracują nad pomysłami i przygotowują się do szkolnej debaty.

·        Wskazane jest, by dyskusja ta toczyła się dalej w sieci – uczniowie opisują na blogach swoje obser­wacje, pomysły i wątpliwości, a także odwiedzają blogi uczniów z innych klas i innych szkół w poszu­kiwaniu ciekawych rozwiązań.

·        Uczniowie razem z nauczycielem przygotowują pierwsze propozycje klasy do szkolnego kodek­su. Może to się odbyć na kolejnych zajęciach (np. na części godziny wychowawczej), po lekcjach lub poprzez uzgadnianie pomysłów w sieci (e-maile, grupy dyskusyjne, czaty, a przede wszystkim blogi uczniowskie zakładane w ramach programu Szkoła z klasą 2.0).

·        Nauczyciele z zespołami klasowymi w ramach swoich zajęć przedmiotowych lub w pracy wycho­wawczej sprawdzają proponowane przez klasę reguły używania TIK w praktyce: przy odrabianiu lekcji, komunikowaniu się w trójkącie nauczy­ciel – uczeń – rodzice itp. Rozmawiają z uczniami na bieżąco, zbierając ich opinie (najlepiej poprzez e-dyskusję).

·        Wszyscy nauczyciele danej szkoły uczestniczący w programie komunikują się ze sobą i konsultują propozycje zgłaszane przez ich klasy. Spotykają się w parach i całą grupą. Nauczyciele, podobnie jak uczniowie, powinni też „podglądać”, jakie pomysły wypraco­wały inne szkoły; mogą je komentować, kopiować i modyfikować.

·        Nauczyciele w porozumieniu z uczniami tworzą 2-4-osobowe zespoły redakcyjne, które zbiera­ją i opracowują zestaw propozycji kilku punktów kodeksu do przedstawienia na debacie ogólnoszkolnej. Można oczywiście zaproponować zapisy wariantowe – do dalszych konsultacji i decyzji.

Jak opisać debatę klasową?

Po przeprowadzeniu debaty opisz jej planowanie, przebieg i rezultaty na platformie.

Relacja z debaty klasowej powinna zawierać odpowiedzi na następujące pytania:

1.       W jaki sposób poinformowałaś/łeś uczniów o idei programu i o debacie klasowej nad Kodeksem 2.0? (ustnie, droga mailową, a może jeszcze w jakiś inny sposób?)

2.       Kiedy i w jakiej klasie odbyła się dyskusja? Ile osób brało w niej udział?

3.       Jaką metodę debaty wybraliście? Np. rozmowa wprowadzająca w parach, burza mózgów, praca w małych zespołach…

4.       O jakich dziedzinach kodeksu dyskutowali uczniowie? Jakie pomysły zgłosili? Podaj co najmniej 3 przykłady (prosimy o cytaty).

5.       Podaj kilka przykładów działań nauczycieli i szkoły, a także stosowanych przez samych uczniów sposobów korzystania z TIK, które dobrze oceniają.

6.       Jakie zagadnienia szczególnie interesowały uczniów? Co wzbudzało kontrowersje?

7.       Jak wyglądać będzie dalsza praca uczniów nad pomysłami do kodeksu? Jak chcą uczestniczyć w szkolnej debacie?

8.       Co młodzi ludzie myślą o TIK w szkole i szerzej – we własnej edukacji? Wstaw linki do blogów założonych przez Twoich uczniów na platformie programu „Szkoła z klasą 2.0”.

9.       Wnioski z dotychczasowej pracy z uczniami i innymi nauczycielami, uczestniczącymi w programie. Co się udało? Co było trudne?

Ważne Debata szkolna odbędzie się 8 grudnia przy udziale koordynatora, nauczycieli uczestników programu i Dyrektora szkoły.

Kodeks 2.0

Po co tworzyć Kodeks 2.0?

Zadaniem szkoły jest opracowanie, przetestowanie i wprowadzenie w życie zasad korzystania z technologii komunikacyjno-informacyjnych w nauczaniu i uczeniu się. Chodzi o zdobywanie, rozwijanie i sprawdzanie wiedzy i umiejętności uczniów, ale także o komunikację wewnątrz szkoły oraz o kontakty z rodzicami i instytucjami zewnętrznymi (bibliotekami, muzeami, władzami lokalnymi, organizacjami pozarządowymi, wyższymi uczelniami), które mogą pomóc nauczycielom i uczniom w pracy.

Kodeks 2.0 ma być zestawem reguł, które uporządkowałyby obecne zamieszanie z nowymi technologiami. Powinien wyjaśnić, jak komputer, Internet, komórka itp. – wspaniałe w zabawie i komunikacji – mogą pomóc mądrej edukacji. A nie tylko dostarczać prostych pomocy, gotowców i ściąg, które zastępują własną twórczość i rozleniwiają umysły.

Tworząc swój kodeks, szkoła odwołuje się do podanej listy problemów, ale na zawarte w niej pytania odpowiada zgodnie z własnymi potrzebami. Może skorzystać z naszych sugestii, a także zwrócić się o pomoc do ekspertów (kontakt do nich można znaleźć na stronie www.szkolazklasa2zero.pl).

Stworzenie szkolnego kodeksu jest głównym zadaniem szkoły w I semestrze.

W II semestrze nauczyciele i uczniowie będą go stosować, realizując uczniowskie projekty badawcze, społeczne czy artystyczne (jak w naszych akcjach „Uczniowie z klasą” i „Nauczyciel z klasą”) na lekcjach różnych przedmiotów lub w ramach programu wychowawczego szkoły. Będzie to też dobra okazja, by zastanowić się nad modyfikacją zapisów kodeksu i na bieżąco uzupełniać listę dobrych pomysłów na wyko­rzystanie TIK w nauczaniu i uczeniu się. Pełna wersja szkolnego kodeksu powstanie w końcu roku szkolnego – najlepiej przedstawić ją na szkolnym Festiwalu 2.0, który podsumuje dokonania szkoły w programie. To właśnie na nim zespoły uczniowskie zaprezentują rezultaty swoich projektów edukacyjnych realizowanych z wykorzystaniem TIK.

Kodeks 2.0 powinien być początkiem rozmowy nauczycieli z uczniami, a – gdy to możliwe – także z udziałem rodziców. Nauczyciele wchodzą tu na tery­torium, na którym ich podopieczni często czują się bar­dzo pewnie, co wymaga od nich otwartości i gotowości do zamiany ról w relacji uczeń – nauczyciel.

Szkolny kodeks powinien powstawać w toku dysku­sji, a także być łatwy do zmodyfikowania, gdy pojawią się nowe narzędzia TIK i nowe możliwości (a co za tym idzie – nowe problemy związane z ich używaniem).

Naszą intencją jest, by kodeks żył dalej, dostosowu­jąc się do zmian technologicznych, nowych potrzeb i pomysłów szkoły. By był punktem odniesienia dla pracy nauczycieli i uczniów, by pomagał także rodzicom ocenić, czy szkoła sensownie wykorzystuje nowoczesne technologie w nauczaniu ich dzieci.

Jak pracować nad Kodeksem 2.0?


1.     
W toku debat i dyskusji – przy tworzeniu Kodeksu 2.0 ważna jest wymiana doświadczeń i opinii.

Pierwszym etapem tworzenia Kodeksu 2.0 jest debata klasowa. Nauczyciel powinien przedyskutować z uczniami dotychczas panujące w szkole zasady korzystania z nowoczesnych technologii informacyjno-komunikacyjnych (TIK). W trakcie dyskusji nauczyciele i uczniowie wypracowują wspólne stanowisko. Przedstawiają je na debacie ogólnoszkolnej, która pozwala skonfrontować ze sobą propozycje Kodeksu 2.0 wypracowane w różnych zespołach uczniowskich (o ile w szkole więcej niż jeden nauczyciel przystąpił do programu), a także włącza do dyskusji Dyrekcję i innych uczniów. Kodeks 2.0 ma służyć całej szkole, dlatego powinien zostać wypracowany jako kompromis uwzględniający najważniejsze potrzeby całego środowiska szkolnego. Dyskusję o Kodeksie 2.0 można prowadzić równolegle w sieci: na blogach uczniowskich, na forum szkoły, poprzez komunikatory, etc. Dyskusja taka powinna toczyć się w ciągu całego roku szkolnego.

Kierując się m.in. liczbą nauczycieli i uczniów uczestniczących w programie, szkoła może różnie podzielić pracę:

  • każdy nauczyciel wraz ze swoją klasą/swoimi klasami przygotowuje projekt całego kodeksu, po czym wszystkie projekty przedstawiane są innym w ogólnodostępnej formie (np. na blogach) tak, by w trakcie szkolnej debaty można było uzgodnić wspólną wersję;
  • nauczyciele dzielą się dziedzinami kodeksu i w ramach tego podziału wraz z uczniami przygotowują propozycje.

Podobnie można podzielić pracę w klasie: zespo­ły uczniów mogą pracować nad całym kodeksem albo podzielić się miedzy sobą poszczególnymi ob­szarami, albo pracować w ten sposób, że zakresy tematyczne poszczególnych zespołów będą na siebie zachodzić.

Wspólna praca uczniów nad szkolnym kodeksem może odbywać się na godzinie wychowawczej, na lekcji informatyki lub w ramach zajęć dodatkowych czy realizacji projektu uczniowskiego – zadaniem szkoły jest znalezienie optymalnego dla niej roz­wiązania organizacyjnego. Zakładamy przy tym, że każdy nauczyciel biorący udział w programie prowadzi przynajmniej jedne zajęcia poświęcone temu zadaniu (w wyjątkowych wypadkach do­puszczalne jest przeprowadzenie debaty klasowej wspólnie z innym nauczycielem).

2.      W ścisłej współpracy z uczniami – Kodeks służy przede wszystkim uczniom, ma pomóc im w bezpiecznym i twórczym korzystaniu z TIK.

Uczniowskie uwagi, refleksje i doświadczenia w kontaktach z TIK mają wielką wartość – dzięki nim Kodeks 2.0 ma szansę stać się praktycznym i użytecznym narzędziem, odpowiadającym na faktyczne potrzeby szkoły. Wymaga to od nauczycieli otwartości na propozycje uczniów, a często także gotowości do zamiany ról uczeń-nauczyciel – w dzisiejszych czasach to uczniowie są tubylcami w świecie TIK.

Czasem postulaty uczniów mogą wydawać się kontrowersyjne – w edycji 2010/2011 szczególnie dużo emocji wzbudziła propozycja używania komórek na lekcji. Jak pokazał przykład gliwickiego Gimnazjum z Oddziałami Dwujęzycznymi nr 14, postulat wyjęcia komórek spod ławek może się doskonale sprawdzić w codziennej praktyce szkolnej. Coraz więcej uczniów posiada smartfony – multimedialne urządzenia, w których funkcja telefonu rzadko kiedy jest tą najczęściej używaną. Za pomocą smartfonów i większości komórek można tworzyć filmiki dokumentujące przebieg projektów edukacyjnych, nagrywać na dyktafon lekcje dla chorego kolegi, oglądać prezentacje multimedialne czy przeprowadzać pomiary i obliczenia na przedmiotach ścisłych.

3.      Adekwatnie do poziomu nauczania – postulaty Kodeksu muszą być zrozumiałe dla uczniów.

Tworzenie Kodeksu będzie inaczej przebiegać w pierwszej klasie szkoły podstawowej, a inaczej w liceum. W podstawówce potrzebna będzie z pewnością większa pomoc nauczyciela, postulaty będą zapewne dość ogólne i przyjmą postać prostych, czytelnych reguł, np. „W naszej szkole telefony komórkowe uczniów i nauczyciela są podczas lekcji wyłączone”. Pracując z młodszymi uczniami, warto wykorzystać ich inwencję, np. zaprosić ich do zilustrowania zasad kodeksu lub odegrania scenek inspirowanych konkretnymi regułami stosowania TIK. W „Szkole z klasą 2.0” w roku 2010/2011 w Publicznej Szkole Podstawowej nr 2 im. Kazimierza Brodzińskiego w Bochni uczniowie przy wsparciu nauczycieli przygotowali na debatę szkolną komiksy o stworku Tikusiu przedstawiającym, jak prawidłowo korzystać z TIK.

4.      Zgodnie z potrzebami szkoły – każda szkoła ma inne potrzeby i możliwości.

Zaplecze techniczne, możliwości finansowe i kadrowe są odmienne dla każdej placówki. Dlatego powstający w szkole Kodeks 2.0 również powinien posiadać indywidualny charakter, przystosowany do potrzeb i możliwości konkretnej szkoły. Tylko wtedy będzie spełniał swoją funkcję i faktycznie porządkował zasady korzystania z TIK. Jeśli szkoła posiada jeden komputer i rzutnik, reguła wykorzystywania multimediów na każdej lekcji okaże się raczej niemożliwa do spełnienia. Ważne jest gruntowne przemyślenie wszystkich kodeksowych zasad i uwzględnienie realiów szkoły. Można również poza Kodeksem 2.0 wypracować wraz z uczniami „kodeks przyszłości”, który będzie odbiciem uczniowskich marzeń o idealnej szkole XXI wieku.

5.      W działaniu – postulaty Kodeksu powinny być testowane w trakcie całego roku szkolnego i modyfikowane w odpowiedzi na nowe wyzwania i potrzeby.

Kodeks 2.0 powinien być praktyczny i użyteczny. Jedynie w działaniu można sprawdzić, czy naprawdę odpowiada na potrzeby szkolnej społeczności, służy rozwojowi uczniów i pomaga nauczycielom w prowadzeniu zajęć. W szkołach, które już mają wypracowany Kodeks 2.0 nowy rok może przynieść nowe wyzwania takie, jak instalacja wi-fi w szkole. Wprowadzenie sieci bezprzewodowej wymaga uzupełnienia Kodeksu o punkty regulujące dostęp uczniów do Internetu w szkole. Następnie nowe zasady muszą zostać sprawdzone podczas zajęć i innych form uczniowskiej aktywności.

Kodeks 2.0 – przykłady

Szkolny Kodeks 2.0 nie powinien zawierać więcej niż kilkanaście, maksimum 20 punktów. Może ich być nawet kilka, zwłaszcza w szkołach podstawowych. Ważne, by sformułowane przez szkołę propozycje zasad kodeksu były zrozumiałe dla uczniów, akceptowane przez szkolną społeczność, a także aktualne i użyteczne. By napraw­dę porządkowały szkolne życie w tej dziedzinie. Zasady mogą być ogólne lub bardzo szczegółowe.

Na przykład:

·        Uczniowie w naszej szkole nie kopiują tekstów z Internetu, udając, że sami je napisali. Jeśli je wy­korzystują, zawsze zaznaczają, jakie jest źródło materiału i kto jest jego autorem.

·        Telefony komórkowe uczniów i nauczyciela są podczas lekcji wyłączone.

·        Nauczyciele w naszej szkole chętnie korzystają z pomysłów uczniów, jak stosować na lekcjach nowe technologie.

·        Każdy uczeń naszej szkoły ma dostęp do swo­ich ocen i uwag nauczycieli w elektronicznym dzienniku.

·        Nauczyciele mają adresy e-mailowe przeznaczo­ne do kontaktu z uczniami i rodzicami. Bez nad­miernej zwłoki odpowiadają na listy.

·        Nauczyciele w naszej szkole proponują uczniom korzystanie z internetowych narzędzi i zasobów – programów, stron, filmów itp. – ułatwiających uczenie się. Zapraszają uczniów do współpracy w ich wyborze.

·        W naszej szkole dążymy do tego, by ze sprzętu komputerowego korzystali nauczyciele wszyst­kich przedmiotów.

·        Uczniowie naszej szkoły organizują i prowadzą za­jęcia z TIK dla dorosłych. Uczą korzystania z Inter­netu chętnych rodziców, dziadków, sąsiadów itd. Jest to jedno z zadań na zajęciach informatyki.

·        Uczniowie korzystają ze szkolnych komputerów w czasie przerw, podczas „okienek” i po lekcjach, zgodnie z regulaminem (Uwaga! Określa on m.in., kto odpowiada za jego przestrzeganie i za sprzęt).

·         

·      Problemy do rozstrzygnięcia – siedem punktów Kodeksu

1. Ucz i ucz się z TIK. Jak prowadzić lekcje w sieci – online i offline? Jak korzystać z Internetu, gdy lekcja nie odbywa się w pracowni (giełda pomysłów, np. dwoje uczniów zostaje „oddelegowanych” do wyszukiwania i sprawdzania informacji w Internecie)? Jakie narzędzia komputerowe mogą się przydać na różnych przedmio­tach i do różnych zadań? Jak odrabiać prace domowe w erze TIK (zadania, sprawdziany, testy, informacje wieszane przez nauczycieli w Internecie)? Jak nauczyć się dyskutować i precyzyjnie prezentować swoje poglą­dy w sieci? Jak realizować zespołowe projekty uczniow­skie z wykorzystaniem TIK? Jaki użytek z Internetu, komputera i komórek można dopuścić na sprawdzia­nach i egzaminach? Co to jest dobre i złe ściąganie?

2. Z informacji korzystaj samodzielnie i krytycznie. Jak nauczyciele i uczniowie mają korzystać z TIK w na­uczaniu, by nie było to bezkrytyczne kopiowanie, lecz twórcze wykorzystanie zasobów sieci? Jak rozpozna­wać wiarygodne strony i źródła? Jak odróżnić informa­cje od komentarzy czy opinii? Jak mądrze i skutecznie szukać potrzebnych informacji i materiałów? Opraco­wać poradnik google’arza! Czy i jak reagować na nie­prawidłowości, oszustwa, błędy? Jak się zachować, gdy zauważy się przejawy rasizmu, antysemityzmu, ksenofobii, nietolerancji?

3. Nie kradnij i nie daj się okraść. Jak zgodnie z pra­wem korzystać z dostępnych w sieci materiałów – tekstów, zdjęć, filmów? Gdzie i jak szukać legalnych materiałów, z których można skorzystać? Jak podawać autorów i źródła? Jak czytać i respektować informacje o prawach autorskich? Jak zadbać o własne prawa? Jak podpisywać swoje teksty, zdjęcia itp.? Kiedy warto ko­rzystać z wolnych licencji i na czym one polegają?

4. Komunikujmy się. Jak używać TIK do komuni­kacji w szkole i z rodzicami? Jak e-maile oraz portale społecznościowe mogą ułatwić kontakty nauczycieli, uczniów i rodziców? Jakich informacji nie należy roz­powszechniać tą drogą? Jak stworzyć system moni­torowania postępów ucznia, by pomagał on się uczyć (zasady dostępu, systemy ostrzegawcze, linki do ma­teriałów dodatkowych dla uczniów)? Czy używać SMS-ów w kontaktach nauczycieli z uczniami? Jaka powinna być strona internetowa szkoły (dobre i złe przykłady)? Kto za nią odpowiada, kto ją prowadzi, co mogą na niej robić uczniowie? Gazetka szkolna w Internecie (Qmam i inne narzędzia) – czy i jak nauczyciele powinni ją kon­trolować? Co publiczne, a co prywatne – netykieta dla nowych czasów.

5. Komputery pod ręką. Jak zapewnić dostępność komputerów i sieci w szkole, zamiast zamykać je w pracowni komputerowej? Jak sprawiedliwie i sen­sownie dzielić dostęp do TIK między różne przedmio­ty i różnych uczniów? Jak optymalnie wykorzystać komputery i dostęp do sieci? Rozrywka na szkolnych komputerach – kiedy i w jakim zakresie?

6. Bądź bezpieczny w sieci. Na czym polega bez­pieczne korzystanie z sieci? Jakie ślady zostawiasz, surfując po Internecie? Jak korzystać z portali spo­łecznościowych? Komputery szkolne – co uczniowie mogą na nich robić, a czego nie? Szyfrowanie danych na szkolnych dyskach. Kontakty z nieznajomymi – jak się nauczyć zasad bezpieczeństwa? Strony, na które lepiej nie wchodzić (pornografia, hazard, „dziwne” or­ganizacje). Zaproszenia do ubicia interesu.

7. Nauczcie tego dorosłych. W jaki sposób ucznio­wie przy wsparciu nauczycieli mogą szkolić innych, np. swoich rodziców, dziadków czy sąsiadów, w dzie­dzinie TIK? Zbadajcie potrzeby informacyjno-komuni­kacyjne osób starszych. Opracujcie plan takiego kursu, wybierając 10 umiejętności ważnych dla osób star­szych (porozmawiajcie o tym z dziadkami). Jak prze­łamać barierę wstydu, że młodzi uczą starszych? Kto i jak ma nadzorować takie zajęcia?

Odpowiedzi na takie pytania ułożą się w Kodeks 2.0, czyli opis polskiej szkoły nowych czasów.

Praca nad Kodeksem 2.0 trwa przez cały rok